Laoitsarayookmay

L_Asie_du_Sud_Est_dans_le___siecle_chinois__

Letttre du roi du Laos Au Pdt J-F Kennedy001

Letttre du roi du Laos Au Pdt J-F Kennedy002

Letttre du roi du Laos Au Pdt J-F Kennedy003

Laos_disparition prochaine

ໜ້າປົກ

ສາຣະບານ 1
ສາຣະບານ 2
ສາຣະບານ 3
ສາຣະບານ 4
ສາຣະບານ 5
ສາຣະບານ 6
ສາຣະບານ 7

ຮູບ ໜ້າ 16
ຮູບ ໜ້າ 17
ຮູບ ໜ້າ 18
ຮູບ ໜ້າ 19
ຮູບ ໜ້າ 20
ຮູບ ໜ້າ 21

ຄໍາສະເໜີ 1
ຄໍາສະເໜີ 2

ສໍານຶກຂອງຜູ້ສືບທອດ 1
ສໍານຶກຂອງຜູ້ສືບທອດ 2
ສໍານຶກຂອງຜູ້ສືບທອດ 3

ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 1
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 2
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 3
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 4
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 5
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 6
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 7
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 8
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 9
ຄໍານໍາ ສູເນດ ໂພທິສານ 10

ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 1
ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 2
ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 3
ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 4
ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 5
ຄໍານໍາຂອງຜູ້ຣິຈນາ 6

ແຜນທີ່

ໜ້າ 1 ໜ້າ 2 ໜ້າ 3 ໜ້າ 4 ໜ້າ 5
ໜ້າ 6 ໜ້າ 7 ໜ້າ 8 ໜ້າ 9 ໜ້າ 10
ໜ້າ 11 ໜ້າ 12 ໜ້າ 13 ໜ້າ 14 ໜ້າ 15
ໜ້າ 16 ໜ້າ 17 ໜ້າ 18 ໜ້າ 19 ໜ້າ 20
ໜ້າ 21 ໜ້າ 22 ໜ້າ 23 ໜ້າ 24 ໜ້າ 25
ໜ້າ 26 ໜ້າ 27 ໜ້າ 28 ໜ້າ 29 ໜ້າ 30
ໜ້າ 31 ໜ້າ 32 ໜ້າ 33 ໜ້າ 34 ໜ້າ 35
ໜ້າ 36 ໜ້າ 37 ໜ້າ 38 ໜ້າ 39 ໜ້າ 40
ໜ້າ 41 ໜ້າ 42 ໜ້າ 43 ໜ້າ 44 ໜ້າ 45
ໜ້າ 46 ໜ້າ 47 ໜ້າ 48 ໜ້າ 49 ໜ້າ 50
ໜ້າ 51 ໜ້າ 52 ໜ້າ 53 ໜ້າ 54 ໜ້າ 55
ໜ້າ 56 ໜ້າ 57 ໜ້າ 58 ໜ້າ 59 ໜ້າ 60
ໜ້າ 61 ໜ້າ 62 ໜ້າ 63 ໜ້າ 64 ໜ້າ 65
ໜ້າ 66 ໜ້າ 67 ໜ້າ 68 ໜ້າ 69 ໜ້າ 70
ໜ້າ 71 ໜ້າ 72 ໜ້າ 73 ໜ້າ 74 ໜ້າ 75
ໜ້າ 76 ໜ້າ 77 ໜ້າ 78 ໜ້າ 79 ໜ້າ 80
ໜ້າ 81 ໜ້າ 82 ໜ້າ 83 ໜ້າ 84 ໜ້າ 85
ໜ້າ 86 ໜ້າ 87 ໜ້າ 88 ໜ້າ 89 ໜ້າ 90
ໜ້າ 91 ໜ້າ 92 ໜ້າ 93 ໜ້າ 94 ໜ້າ 95
ໜ້າ 96 ໜ້າ 97 ໜ້າ 98 ໜ້າ 99 ໜ້າ 100
ໜ້າ 101 ໜ້າ 102 ໜ້າ 103 ໜ້າ 104 ໜ້າ 105
ໜ້າ 106 ໜ້າ 107 ໜ້າ 108 ໜ້າ 109 ໜ້າ 110
ໜ້າ 111 ໜ້າ 112 ໜ້າ 113 ໜ້າ 114 ໜ້າ 115
ໜ້າ 116 ໜ້າ 117 ໜ້າ 118 ໜ້າ 119 ໜ້າ 120
ໜ້າ 121 ໜ້າ 122 ໜ້າ 123 ໜ້າ 124 ໜ້າ 125
ໜ້າ 126 ໜ້າ 127 ໜ້າ 128 ໜ້າ 129 ໜ້າ 130
ໜ້າ 131 ໜ້າ 132 ໜ້າ 133 ໜ້າ 134 ໜ້າ 135
ໜ້າ 136 ໜ້າ 137 ໜ້າ 138 ໜ້າ 139 ໜ້າ 140
ໜ້າ 141 ໜ້າ 142 ໜ້າ 143 ໜ້າ 144 ໜ້າ 145
ໜ້າ 146 ໜ້າ 147 ໜ້າ 148 ໜ້າ 149 ໜ້າ 150
ໜ້າ 151 ໜ້າ 152 ໜ້າ 153 ໜ້າ 154 ໜ້າ 155
ໜ້າ 156 ໜ້າ 157 ໜ້າ 158 ໜ້າ 159 ໜ້າ 160
ໜ້າ 161 ໜ້າ 162 ໜ້າ 163 ໜ້າ 164 ໜ້າ 165
ໜ້າ 166 ໜ້າ 167 ໜ້າ 168 ໜ້າ 169 ໜ້າ 170
ໜ້າ 171 ໜ້າ 172 ໜ້າ 173 ໜ້າ 174 ໜ້າ 175
ໜ້າ 176 ໜ້າ 177 ໜ້າ 178 ໜ້າ 179 ໜ້າ 180
ໜ້າ 181 ໜ້າ 182 ໜ້າ 183 ໜ້າ 184 ໜ້າ 185
ໜ້າ 186 ໜ້າ 187 ໜ້າ 188 ໜ້າ 189 ໜ້າ 190
ໜ້າ 191 ໜ້າ 192 ໜ້າ 193 ໜ້າ 194 ໜ້າ 195
ໜ້າ 196 ໜ້າ 197 ໜ້າ 198 ໜ້າ 199 ໜ້າ 200
ໜ້າ 201 ໜ້າ 202 ໜ້າ 203 ໜ້າ 204 ໜ້າ 205
ໜ້າ 206 ໜ້າ 207 ໜ້າ 208 ໜ້າ 209 ໜ້າ 210
ໜ້າ 211 ໜ້າ 212 ໜ້າ 213 ໜ້າ 214 ໜ້າ 215
ໜ້າ 216 ໜ້າ 217 ໜ້າ 218 ໜ້າ 219 ໜ້າ 220
ໜ້າ 221 ໜ້າ 222 ໜ້າ 223 ໜ້າ 224 ໜ້າ 225
ໜ້າ 226 ໜ້າ 227 ໜ້າ 228 ໜ້າ 229 ໜ້າ 230
ໜ້າ 231 ໜ້າ 232 ໜ້າ 233 ໜ້າ 234 ໜ້າ 235
ໜ້າ 236 ໜ້າ 237 ໜ້າ 238 ໜ້າ 239 ໜ້າ 240
ໜ້າ 241 ໜ້າ 242 ໜ້າ 243 ໜ້າ 244 ໜ້າ 245
ໜ້າ 246 ໜ້າ 247 ໜ້າ 248 ໜ້າ 249 ໜ້າ 250
ໜ້າ 251 ໜ້າ 252 ໜ້າ 253 ໜ້າ 254 ໜ້າ 255
ໜ້າ 256 ໜ້າ 257 ໜ້າ 258 ໜ້າ 259 ໜ້າ 260
ໜ້າ 261 ໜ້າ 262 ໜ້າ 263 ໜ້າ 264 ໜ້າ 265
ໜ້າ 266 ໜ້າ 267 ໜ້າ 268 ໜ້າ 269 ໜ້າ 270
ໜ້າ 271 ໜ້າ 272 ໜ້າ 273 ໜ້າ 274 ໜ້າ 275
ໜ້າ 276 ໜ້າ 277 ໜ້າ 278 ໜ້າ 279 ໜ້າ 280

ພິເສດ ຂໍ້ມູນຈາກ :History of Laos-ປະຫວັດສາດລາວ

33 King of LanXang Kingdom year 1353-1707. 33 ເຈົ້າຊີວິດ ອານາຈັກລ້ານຊ້າງຫລັງຈາກສົມເດັດພຣະເຈົ້າຟ້າງຸ້ມມະຫາຣາຊ ທ້ອນໂຮມແຜ່ນດີນໃຫ້ເປັນປືກແຜ່ນ ແລ້ວສະຖາປະນາເປັນອານາຈັກລ້ານຊ້າງ ໃນປີ ຄສ 1353 ຈົນເຖີງວັນແຕກແຍກອອກເປັນ 3 ອານາຈັກ ໃນປີ ຄສ 1707 ເປັນເວລາ 353 ປີ ມີກະສັດຂື້ນຄອງລາດ ທັງໝົດ 33 ພຣະອົງ.
1, ສົມເດັດພຣະເຈົ້າຟ້າງຸ້ມມະຫາຣາຊ 1354-1372.
2, ສົມເດັດພຣະເຈົ້າສາມແສນໄທໄຕພູວະນາດ 1373-1416.
3, ພຣະຍາລ້ານຄຳແດງ 1416-1428.
4, ເຈົ້າພົມມະທັດ 1428-1429.
5, ເຈົ້າຄຳເຕັມຊ້າ 1430.
6, ພະຍາໝື່ນບ້ານ 1430.
7, ເຈົ້າໄຄ້ບົວບານ 1431-1434.
8, ເຈົ້າກ້ອນຄຳ 1435.
9, ເຈົ້າຍຸຄົນ 1436.
10, ເຈົ້າຄຳເກີດ 1436-1438.
11, ນາງແກ້ວພີມພາ ຫຼື ມະຫາເທວີ 1438.
12, ເຈົ້າໄຊຍະ ຈັກກະພັດແຜ່ນແກ້ວ 1438-1480.
13, ເຈົ້າສຸວັນນະບັນລັງ 1480-1488.
14, ພຣະຍາຫລ້າແສນໄຕພູວະນາດ 1486-1496.
15, ເຈົ້າຊົມພູ 1496-1501.
16, ເຈົ້າວິຊຸນນະຣາຊ 1501-1520.
17, ເຈົ້າໂພທິສາລາດ 1520-1547.
18, ເຈົ້າກິດຈະທະນະວະຣາທິຣາຊ 1547-1548.
19, ສົມເດັດພຣະເຈົ້າໄຊຍະເສດຖາທິຣາຊມະຫາຣາຊ 1548-1571.
20, ພຣະຍາແສນສຸຣີນວິໄຊ 1571-1575.
21, ພຣະເຈົ້າສີວໍຣະວົງສາທິຣາຊ ຫຼື ມະຫາອຸປະຫລາດວໍຣະວົງ 1575-1580.
22, ພຣະຍາແສນສຸຣີນວິໄຊ(ຄັ້ງທີ່2) 1580-1582.
23, ພຣະຍານະຄອນນ້ອຍ 1582-1583.
24, ພຣະຍາໜໍ່ເມືອງ 1591-1596.
25, ພຣະຍາວໍຣະປິຕາ 1596-1613.
26, ພຣະວໍຣະວົງສາທຳມິກະຣາຊ 1613 – 1623.
27, ພະບັຍດີດ ໂພທິລາຣາຊ 1623 – 1627.
28, ພຣະເຈົ້າໝ່ອມແກ້ວ 1627 – 1633.
29, ເຈົ້າວິໄຊ 1633 – 1636.
30, ເຈົ້າຕ່ອນຄຳ 1636 – 1638.
31, ພຣະເຈົ້າສຸຣິຍະວົງສາທຳມິກະຣາຊ ມະຫາຣາຊ 1638 – 1695.
32, ພຣະຍາຈັນທະ ສີຫາຣາຊ ເມືອງແສນ 1695.
33, ເຈົ້ເໃຊຍະເສດຖາທິຣາຊທີ່2.
(ເຈົ້າໄຊອົງເວ້) 1698 – 1707.
_____________________
# ໃນຈຳນວນມະຫາກະສັດທັງ33 ພະອົງ ພຣະເຈົ້າສຸຣິຍະວົງສາ ທຳມິກະຣາຊ ມະຫາຣາຊ ເປັນກະສັດທີ່ຂື້ນຄອງລາດຍາວນານທີ່ສຸດ ເຊີ່ງຂື້ນຄອງລາດເປັນເວລາ 57 ປີ ແລະໃນລາດຊະການຂອງພະອົງຖືວ່າ ອານາຈັກລ້ານຊ້າງຈະເລີນຫຸ່ງເຮືອງຫລາຍທີ່ສຸດພະອົງຊົງ ປົກຄອງບ້ານເມືອງ ປົກຄອງລາດຊະດອນ ດ້ວຍຄຸນນະທຳ ຈົນໄດ້ຮັບການຂະນານນາມຈາກປະຊາຊົນວ່າ ທຳມິກະຣາຊ ແປຄວາມໝາຍວ່າພຣະຣາຊທີ່ປ່ຽມໄປດ້ວຍຄຸນນະທຳ
# ໃຈຈຳນວນ 33 ພຣະອົງນີ້ມີ້ພຽງພະອົງດຽວທີ່ເປັນຜູ້ຍີງ ຄືມະຫາເທວີ ແກ້ວພີມພາ.
# ອານາຈັກລ້ານຊ້າງ ໃນຊ່ວງປີ ຄສ 1583 – 1591 ເປັນເວລາ 8 ປີ ເຊີ່ງວ່າງຈາກກະສັດຄອງລາດ.
2,000 ປີປະວັດຕິສາດລາວ.
Laos History (2/28 vdo)..

https://www.jangkhao.net/?p=1307

“ຈຸດກຳເນີດຄົນອີສານ“ คนอีสาน..มาจากไหน ?

ไทยอีสาน เป็นประชากรกลุ่มใหญ่ พูดภาษาไทย-ลาว (ภาษาอีสาน) เป็นกลุ่มผู้นำทางด้านวัฒนธรรมภาคอีสาน เช่น ฮีต คอง ตำนาน อักษรศาสตร์ จารีตประเพณี นิยมตั้งหมู่บ้านเป็นกลุ่มบนที่ดอน เรียกตามภาษาท้องถิ่นว่า “โนน” ยึดทำเลเพื่อการทำนาเป็นอาชีพสำคัญ อาศัยอยู่ทั่วไป

เรื่องถิ่นเดิมของชาติพันธุ์ลาวมีแนวคิด 2 อย่าง ซึ่งก็มีเหตุผลสนับสนุนพอ ๆ กันคือ
1. ถิ่นเดิมของลาวอยู่ที่ภาคอีสานนี่เอง ไม่ได้อพยพมาจากไหน

ถ้าเหมาว่าคนบ้านเชียงคือลาว ก็แสดงว่าลาวมาตั้งหลักแหล่งที่บ้านเชียงมากกว่า 5600 ปีมาแล้ว เพราะอายุหม้อบ้านเชียงที่พิสูจน์โดยวิธีคาร์บอน 14 บอกว่าหม้อบ้านเชียงอายุเก่าแก่ถึง 5600 ปี กว่าคนบ้านเชียงจะเริ่มตีหม้อใช้ในครัวเรือน ก็ต้องสร้างบ้านเรือนอยู่อาศัยก่อนหน้านั้นแล้ว แนวความคิดนี้ยังบอกอีกว่านอกจากลาวจะอยู่อีสานแล้ว ยังกระจายไปอยู่ที่อื่นอีก เช่น เวียดนาม จีน ญี่ปุ่น ยุโรป แล้วข้ามไปทวีปอเมริกาเป็นพวกอินเดียนแดง.

2. ถิ่นเดิมของลาวอยู่ที่ภาคอีสานและมีมาจากที่อื่นด้วย (อภิศักดิ์ โสมอินทร์. 2540 : 69)

แนวคิดนี้เชื่อว่า คนอีสานน่าจะมีอยู่แล้วในดินแดนที่เรียกว่า “อีสาน”หรือส่วนหนึ่งของสุวรรณภูมิ โดยประมาณ 10,000.- ปีที่ผ่านมา นักมานุษยวิทยา และนักประวัติศาสตร์ได้สันนิษฐานว่า ได้มีการอพยพของพวกละว้า หรือข่าลงมาอยู่ในแดนสุวรรณภูมินับเป็นคนพวกแรกที่เข้ามา พอเข้ามาอยู่สุวรรณภูมิก็แบ่งเป็นอาณาจักรใหญ่ ๆ 3 อาณาจักร คือ อาณาจักรทวารวดี ซึ่งมีนครปฐมเป็นราชธานี มีอาณาเขตถึงเมืองละโว้(ลพบุรี) อาณาจักรที่สองคือโยนก เมืองหลวงได้แก่เมืองเงินยาง หรือเชียงแสน มีเขตแดนขึ้นไปถึงเมืองชะเลียงและเมืองเขิน อาณาจักรที่สามคือโคตรบูร ได้แก่บรรดาชาวข่าที่มาสร้างอาณาจักรในลุ่มน้ำโขง มีเมืองหลวงอยู่ที่เมืองโคตรบูรณ์ ซึ่งอยู่ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง.
จากแนวคิดที่ 2 จะเห็นว่าในคำรวมที่นักมานุษยวิทยา และ นักประวัติศาสตร์เรียกว่า “คนอีสาน” นั้นน่าจะมีคนหลายกลุ่มหลายชาติพันธุ์ปะปนกันอยู่ และในหลายกลุ่มนั้นน่าจะมีกลุ่มชาติพันธุ์“ลาว”อยู่ด้วย ซึ่งสอดคล้องกับหลักฐานจากงานเขียนของนักวิชาการบางคนที่กล่าวว่า หลังจากพวกละว้าหรือพวกข่าหมดอำนาจลง ดินแดนอีสานก็ถูกครอบครองโดยขอมและอ้ายลาว ต่อมาขอมก็เสื่อมอำนาจลง ดินแดนส่วนนี้จึงถูกครอบครองโดยอ้ายลาวมาจนถึงปัจจุบัน

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงจึงสรุปได้ว่า “อ้ายลาว” ก็คือกลุ่มชาติพันธุ์ลาวนั่นเอง อ้ายลาวเป็นสาขาหนึ่งของมองโกลเดิม อยู่ทางตอนบนของแม่น้ำแยงซีเกียงและแม่น้ำเหลือง (ปัจจุบันมีชาว“จ้วง” ในมณฑลกวางสีราว 18 ล้านคน ที่มีสำเนียงภาษาพูดคล้ายคลึงกับคนไทยอีสานมาก,ดูคลิปวีดิโอแนบท้ายบทความ) ก่อนที่จะอพยพเข้าครอบครองอีสานนั้นได้รวมตัวกันตั้งเมืองสำคัญขึ้น 3 เมือง คือ นครลุง นครเงี้ยว และนครปา
ต่อมากลุ่มอ้ายลาวเกิดสู้รบกับจีน สาเหตุเพราะจีนมาแย่งดินแดน อ้ายลาวสู้จีนไม่ได้จึงอพยพลงใต้ถอยร่นลงมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาตั้งอาณาจักรอยู่บริเวณ”ยูนาน”ในปัจจุบัน (ยูนนานเป็นส่วนหนึ่งของอุษาคเนย์ ทั้งภูมิประเทศและอากาศทางใต้ของยูนนานคล้ายลาว ไทย พม่า และเวียดนามมากกว่าจีน คนพื้นเมืองก็คล้ายๆ คนอีสาน รวมไปถึงภาษาพูดก็มีส่วนคล้ายกัน) มีเมืองแถนเป็นศูนย์กลางสำคัญ แต่ก็ยังถูกรุกรานแย่งชิงจากจีนไม่หยุดหย่อน

อ้ายลาวจึงอพยพลงมาตั้งอาณาจักรใหม่อีก คือ อาณาจักรหนองแส มีขุนบรมวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของอ้ายลาวเป็นผู้ปกครองขุนบรมขึ้นครองราชย์ พ.ศ.1272 ได้รวบรวมผู้คนเป็นปึกแผ่น และส่งลูกหลานไปครองเมืองต่าง ๆ ในบริเวณนั้นลูกหลานที่ส่งไปครองเมืองมี 7 คน คือ
1. ขุนลอ ครองเมืองชวา คือ หลวงพระบาง
2. ขุนยีผาลาน ครองเมืองหอแตหรือสิบสองพันนา
3. ขุนสามจูสง ครองเมืองปะกันหรือหัวพันทั้งห้าทั้งหก
4. ขุนไขสง ครองเมืองสุวรรณโดมคำ
5. ขุนงัวอิน ครองเมืองอโยธยา (สุโขทัย)
6. ขุนลกกลม ครองเมืองมอญ คือ หงสาวดี
7. ขุนเจ็ดเจือง ครองเมืองเชียงขวางหรือเมืองพวน

พี่น้องอ้ายลาวทั้ง 7 ปกครองบ้านเมืองแบบเมืองพี่เมืองน้องมีอะไรก็ช่วยเหลือเจือจุนกันโดยยึดมั่นในคำสาบานที่คำสัตย์ปฏิญาณร่วมกันว่า “ไผรบราแย่งแผ่นดินกัน ขอให้ฟ้าผ่ามันตาย”สำหรับ กลุ่มอ้ายลาวนี้น่าจะเกี่ยวโยงเป็นกลุ่มเดียวกับคนชาติพันธุ์ลาวในอีสาน น่าจะเป็นกลุ่มลาวเชียงและลาวเวียง คือ กลุ่มจากอาณาจักรล้านนา (ลาวเชียง) และกลุ่มจากอาณาจักร ล้านช้าง (ลาวเวียง) ในพุทธศตวรรษที่ 17–18 เริ่มตั้งแต่สร้างเมืองชวาหรือเมืองหลวงพระบาง มีกษัตริย์ปกครองติดต่อกันมาถึง 22 องค์

กษัตริย์องค์หนึ่งคือพระเจ้าเงี้ยว ได้กำเนิดลูกชายคือพระเจ้าฟ้างุ้ม พระเจ้าฟ้างุ้ม เกิดมามีฟันเต็มปาก เสนาอำมาตย์ในราชสำนักเห็นเป็นอาเพศจึงทูลให้พระบิดานำไป “ล่องโขง” คือลอยแพไปตามลำน้ำโขง มีพระเขมรรูปหนึ่งพบเข้าเกิดเมตตาเอาพระเจ้าฟ้างุ้มไปชุบเลี้ยงจนเติบใหญ่แล้วถวายตัวในราชสำนักเขมรพระเจ้าฟ้างุ้มได้รับการศึกษาอบรมอย่างองค์ชายเขมร และทรงเป็นราชบุตรเขยของกษัตริย์เขมรด้วย เมื่อพระเจ้าฟ้าเงี้ยวสิ้นพระชนม์ เจ้าฟ้าคำเสียวผู้เป็นน้องชายขึ้นครองราชย์แทน พระเจ้าฟ้างุ้มจึงยกทัพจากเขมรทวงราชสมบัติของบิดาคืน สามารถโจมตีเมืองหลวงพระบางได้ เจ้าฟ้าคำเลียวเสียทีแก่หลานสู้ไม่ได้ น้อยใจจึงกินยาพิษตาย

เจ้าฟ้างุ้มจึงขึ้นครองเมืองหลวงพระบางเมื่อ พ.ศ. 1896 ทรงพระนามว่า “พระยาฟ้างุ้มแหล่งหล้าธรณี” พระเจ้าฟ้างุ้มเป็นกษัตริย์ที่มีพระปรีชาสามารถมาก เป็นนักรบผู้กล้าหาญชาญฉลาด ในช่วงนั้นอาณาจักรสุโขทัยมีพระมหาธรรมราชาลิไทเป็นกษัตริย์ พระเจ้าฟ้างุ้มได้ขยายอำนาจแผ่ไปถึงญวน ลงมาถึงส่วนหนึ่งของเขมรตอนล่างและเข้ามาสู่ดินแดนอีสานได้อพยพผู้คนจากเวียงจันทน์มาอยู่บริเวณเมืองหนองหาน และหนองหานน้อยประมาณ 10,000 คน

พระเจ้าฟ้างุ้มครองราชย์และแผ่แสนยานุภาพเรื่อยมาจนถึงสมัยสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 1 (พระเจ้าอู่ทอง) แห่งกรุงศรีอยุธยา พระเจ้าฟ้างุ้มคิดแผ่แสนยานุภาพเข้าครอบครองกรุงศรีอยุธยา ทำให้พระเจ้าอู่ทองต้องเจรจาหย่าศึกโดยอ้างความเป็นญาติร่วมวงศ์ขุนบรมเดียวกันว่า “เฮาหากแมนอ้ายน้องกันมาแต่ขุนบรมพุ้น หากเจ้าเป็นลูกหลานขุนบรมจริง เฮาอย่ามารบราฆ่าฟันกันเลย ดินแดนส่วนที่อยู่เลยดงสามเส้า (ดงพญาไฟ ไปจดภูพระยายาฝอและแดนเมืองนครไทยให้เป็นของเจ้า ส่วนที่อยู่เลยดงพญาไฟลงมาให้เป็นของข้อย แล้วจัดส่งลูกสาวไปจัดที่อยู่ที่นอนให้” (ทองสืบ ศุภมารค: อ้างใน สมเด็จพระสังฆราชลาวง2528:43)
พระเจ้าอู่ทองยัง ได้ส่งช้างพลาย 51 เชือก ช้างพัง 50 เชือก เงินสองหมื่น นอแรดแสนนอ กับเครื่องบรรณาการอื่น ๆ อีกอย่างละ 100 ให้แก่พระเจ้าฟ้างุ้ม จากหลักฐานนี้อาณาจักรลานช้างจึงมีอำนาจครอบครองดินแดนอีสาน ยกเว้นเมืองนครราชสีมาที่ยังคงเป็นอิสระอยู่เพราะในหนังสือ “King of Laos” ระบุว่าในปี ค.ศ. 1385 อาณาเขตกรุงล้านช้างทางทิศตะวันตกติดต่อกับโคราช(นครราชสีมา)

ดินแดนอีสานส่วนใหญ่ตกอยู่ในอำนาจของพระเจ้าฟ้างุ้มเรื่อยมาจนถึงสมัยพระเจ้าไชยเชษฐาธิราช (ลาวเขียนไชยเสฏฐามหาราช) ขึ้นครองราชย์ระหว่าง พ.ศ.2091–2114 ได้ย้ายเมืองหลวงจากหลวงพระบางมาอยู่เวียงจันทน์ พระองค์ได้ทำสัญญาพันธมิตรกับสมเด็จพระมหาจักรพรรดิแห่งกรุงศรีอยุธยา และทั้งสองได้สร้างพระธาตุศรีสองรัก ที่อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย เป็นเขตแดนระหว่างสองอาณาจักร กษัตริย์องค์นี้ได้สร้างวัดองค์ดื้อ และศาสนสถานต่าง ๆ ในเขตเมืองหนองคาย และบูรณะพระธาตุพนมด้วย จึงอาจกล่าวได้ว่า พระเจ้าไชยเชษฐาธิราชสนใจดินแดนฝั่งขวาแม่น้ำโขงมากกว่าสมัยก่อน ๆ

ต่อมาในปี พ.ศ. 2250 เกิดการแก่งแย่งอำนาจขึ้นในลาว ทำให้ลาวถูกแบ่งออกเป็น 2 อาณาจักร มีหลวงพระบางและเวียงจันทน์เป็นศูนย์กลาง และในปี พ.ศ. 2256 อาณาเขตเวียงจันทน์ทางใต้ได้ถูกแบ่งแยกโดยเจ้าสร้อยศรีสมุทรพุทธางกูร (เจ้าหน่อกษัตริย์) มีเมืองนครจำปาศักดิ์เป็นเมืองหลวง ผู้ครองนครจำปาศักดิ์ได้ส่งจารย์แก้ว (เจ้าแก้วมงคล) มาเป็นเจ้าเมืองท่งหรือเมืองทุ่ง ในเขตอำเภอสุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด นับว่านครจำปาศักดิ์ได้ขยายอำนาจเข้ามาสู่ลุ่มแม่น้ำมูล – ชี ตอนกลาง
เวลาต่อมาลูกหลานเจ้าเมืองท่งหรือเมืองสุวรรณภูมิได้สร้างเมืองต่าง ๆ ในดินแดนอีสานมากกว่า 15 เมือง (อภิศักดิ์ โสมอินทร์. 2540 : 71) เช่น สุวรรณภูมิ ร้อยเอ็ด ศรีสะเกษ มหาสารคาม ชนบทขอนแก่น ฯ ล ฯ ต่อมาเกิดความไม่ลงรอยแตกแยกกัน ระหว่างกลุ่มขุนนางและกษัตริย์ลาวผู้คนได้อพยพหนีภัยการเมืองจากฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงเข้าสู่อีสานเหนือ กลุ่มสำคัญได้แก่

กลุ่มเจ้าผ้าขาว โสมพะมิตร
กลุ่มนี้อพยพผู้คนมาตั้งอยู่ริ่มน้ำปาว คือ บ้านแก่งส้มโฮง (สำโรง) เจ้าโสมพะมิตรได้เข้าเฝ้ารัชกาลที่ 1 ที่กรุงเทพ ฯ เพื่อถวายความจงรักภักดี และเนื่องจากมีกำลังคนถึง4,000 คน รัชกาลที่ 1 จึงโปรดเกล้าให้ยกบ้านแก่งส้มโฮงเป็นเมืองกาฬสินธุ์ขึ้นตรงต่อกรุงเทพและเจ้าโสมพะมิตรได้รับบรรดาศักดิ์เป็น “พระยาไชยสุนทร” เจ้าเมืองกาฬสินธุ์

กลุ่มพระวอพระตา
พระวอพระตาเป็นเสนาบดีลาว เกิดขัดใจกษัตริย์เวียงจันทน์ อพยพผู้คนข้ามโขงมาอยู่ที่หนองบัวลุ่มภูซึ่งเป็นเมืองอยู่ก่อนแล้ว ตั้งชื่อเมืองว่า “นครเขื่อนขันฑ์กาบแก้วบัวบาน” แต่ได้ถูกกองทัพลาวตามตีจนพระตาตายที่รบ ส่วนพระวอได้พาบริวารไพร่พลหนีลงไปตามลำแม่น้ำโขงจนถึงดอนมดแดง และต่อมาลูกหลานของพระวอได้ขอตั้งเป็นเมืองอุบลราชธานี และเมืองยโสธร

กลุ่มท้าวแล

ท้าวแลและสมัครพรรคพวกได้อพยพหนีภัยการเมืองจากเวียงจันทน์ มาอยู่ในท้องที่เมืองนครราชสีมา ต่อมาได้ย้ายไปทางตอนเหนือแล้วขอตั้งเป็นเมืองชัยภูมิ ท้าวแลได้รับโปรดเกล้าให้เป็นเจ้าเมือง มีบรรดาศักดิ์ว่า “พระภักดีชุมพล” ต่อมาได้เลื่อนเป็น “พระยาภักดีชุมพล”การตั้งบ้านเมืองในดินแดนอีสานตั้งแต่พุทธศตวรรษ 24-25 หรือตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย จนถึงสมัยรัชกาลที่ 5 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ มีเมืองต่าง ๆ เกิดขึ้นมากกว่า 100 เมือง มีแบบแผนการปกครองตามแบบหลวงพระบาง เวียงจันทน์ และจำปาศักดิ์คือมีตำแหน่งอาชญาสี่คือ เจ้าเมือง อุปฮาด ราชวงศ์ ราชบุตร ส่วนเมืองในเขตอีสานใต้คือนครราชสีมาและหัวเมืองเขมรป่าดง ได้ใช้แบบแผนการปกครองแบบกรุงเทพ ฯ คือมีเจ้าเมือง ปลัดเมือง ยกกระบัตรเมือง และผู้ช่วยราชการเมือง

จากหลักฐานของลาวสามารถกล่าวได้ว่ากลุ่มชาติพันธุ์ลาว ได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ในอีสานมานานแล้ว จึงสรุปได้ว่า คนในท้องถิ่นอีสาน หรือบริเวณนี้เป็นเชื้อสายลาว ซึ่งมีประวัติความเป็นมายาวนาน สืบทอดสายธารทางประวัติศาสตร์อย่างต่อเนื่องจากอดีตจนถึงปัจจุบัน และตลอดไปในอนาคตอีกนานเท่านาน